Van pandemie tot AI: Hoe overleef je een crisis?

‘Ik wil me niet meer rebranden.’

Gastblogger Karina Meerman legt als tekstschrijver moeilijke dingen begrijpelijk uit. En als het daar nou lekker bij bleef: mooi.

Maar nee. Af en toe gooit de wereld een crisis op haar dak. En dan moet ze dáár opeens wat mee. Zich als zelfstandig ondernemer opnieuw tot de boel verhouden.

Denk: coronapandemie. Denk: AI. Pff.

Lees hoe zij de moed erin houdt. 👇

Karina Meerman poseert voor een toepasselijke uitspraak, alsof we jaren geleden al wisten dat ze dit blog ging schrijven.

---

Als ik even mag: vorige maand had ik het zwaar

Schrijven is mijn vak en wéér zie ik het lastig worden met werk vinden. Weer moet ik mij invechten bij bureaus. Mijn hoofd wist dat ik eerdere crises te boven was gekomen, maar ik was moe. Ik had weer angstdromen over de tijd dat ik schulden had. Ik wil me niet meer ‘rebranden’. Ik wil het werk doen wat ik doe maar dan vaker. Ik wil ook niet meer verhuizen.

Daarbij staat de wereld in brand, verschuiven de geopolitieke verhoudingen door krachten waar mijn progressieve ik heel verdrietig van word en dan heb ik het nog niet eens over ons eigen politieke klimaat. Vorige maand was voor mij een dieptepunt.

Maar je weet wat zanger en dichter Ede Staal zegt:

t Het nog nooit, nog nooit zo donker west,
of t wer altied wel weer licht ...

Hou je vast: ik ga 26 jaar zelfstandigheid en 6 crises in 1 blog proppen

Miranda ZinVol zei dat je misschien iets kan met mijn Persoonlijk Inzicht aan het eind. Daar kun je natuurlijk ook direct naar toe scrollen, dan sla je de heldenreis van deze redacteur over. Mag gewoon.

Crisis 1: dotcom-bubbel

In 1999 begon ik bewust als zelfstandig ondernemer. Ik noemde mij ict-journalist en haalde mijn allereerste klanten binnen.

De ict-vakbladen hadden het druk, want onrust over Y2K kwam en ging en internet werd groot. Dankzij mijn specialisatie kwam ik al snel mijn eerste crisis tegen. In 2002 spatte de dotcom-bubbel uiteen. Internet was een hype en ict als onderwerp was dood.

Crisis 2: internet

Ik hernoemde mij tot bedrijfsjournalist en webschrijver. Dat werkte aanvankelijk goed, maar bij de makers van papieren bedrijfsbladen ging het slechter. Op internet kan iedereen publiceren en de ene na de andere uitgeverij viel om. Zo ook mijn grootste klant.

Ik schreef als journalist nog voor een grafisch vakblad, maar dan vooral over de laatste stuiptrekkingen van de drukwerkindustrie. Het papieren tijdperk was dood.   

Crisis 3: kredietcrisis

Het web werd dé plek voor mijn schrijven en ik noemde me ook blogger. Ict/technologie bleef het centrale thema. Ik blogde erop los, schreef webpagina’s voor ondernemers, deed verslag van congressen.

In 2007 merkte ik weinig van de mondiale kredietcrisis die zich in de VS begon te ontvouwen. Ik verhuisde dat jaar naar Amsterdam, de iPhone kwam op de markt en ‘dotcom’ was weer helemaal terug. Ik zat midden in een stad die bruiste van de startups en andere kekke internetbedrijven. Congressen, events, mijn netwerk dijde uit.

Dankzij een paar goede jaren kon ik net op tijd mijn droomhuisje kopen. Net op tijd, want de crisis had me eindelijk bereikt in 2011. Waar was het werk? 

Crisis 4: schulden

Niemand wil een chagrijnige leverancier dus ik probeerde opgewekt te blijven maar het viel me steeds moeilijker. Internettechnologie was in de ogen van velen iets voor hippe, jonge en hoogopgeleide mensen. Nergens kwam ik ertussen. Bureaus zagen me niet staan.

Ik verpatste mijn auto om kosten te besparen. De bank stelde voor dat ik mijn huis verkocht omdat ik 1 betaling had gemist. Dat leidde tot een persoonlijke crisis, waar vrienden me doorheen hielpen.

In 2017 vroeg de nieuwe verkering of ik dan bij hem kwam wonen in het Zaanse. Ik wilde (nog) niet, maar verstandig was het wel. Met bloedend hart verkocht ik mijn appartement, betaalde alle schulden af en had opeens een buffertje. Ik huurde een tijd een werkplek in een creatieve hub in Amsterdam en leerde nog meer rare lieve mensen kennen. De omzet was matig, maar het levensgeluk was groot en de kosten werden gedeeld.

Begin 2020 verhuisden we naar Zuid-Holland. Ja, precies in die tijd.  

Crises 5: pandemie

Deze crisis kennen we allemaal. Ik heb één keer TOZO moeten aanvragen, die toeslag die een uitkering bleek waarover inkomstenbelasting betaald moest worden door het hele huishouden.

In de tweede maand van de eerste lockdown kon ik hybride aan de slag bij een overheidsorganisatie. De combinatie overheid en ict bleek een niche en in niches zitten veel mensen die elkaar kennen. Ik werkte weer als slecht betaalde ict-journalist en als senior redacteur met een keurig uurtarief. Alles viel op zijn plek.

Crisis 6: DBA/AI

Dat was mooi, maar dat was toen. Nu zitten we in een combinatie van handhaving Wet DBA, overheidsbezuinigingen en de opkomst van generatieve AI. Klanten die minder te besteden hebben, verplichte (geautomatiseerde) werving & selectie via bureaus, opdrachtgevers die denken dat een taalmodel net zo goed kan schrijven als een echt mens.

Hoe we hieruit komen? Dat zal voor iedereen verschillen, maar ik kreeg een duwtje in de rug van een boekje. Dat herinnerde me aan het grote plaatje. (Dat zijn veel verkleinwoorden achter elkaar. Excuus).   

Oliver Burkeman: De 4 weken reset

In De 4 weken reset geeft Brits journalist Oliver Burkeman 28 tips voor meer innerlijke rust. Ik heb het in twee dagen gelezen, want het was werk. Daardoor kreeg ik de input nogal geconcentreerd binnen.

Het hoofdstuk De toekomst komt later wel gaat over het nemen van hobbels wanneer het zover is. Of zoals mijn man het zegt: We will burn that bridge when we get there. Ik maakte me verlammend veel zorgen over dingen die ik niet kan veranderen, die misschien leiden tot problemen die ik nu nog niet heb. Dat is voor niemand goed.

Andere hoofdstukken herinneren me eraan dat de grote dingen buiten mijn invloed liggen. Historicus Timothy Garton Ash hoorde ik in diezelfde week zeggen dat gebeurtenissen als gebouwen zijn: van dichtbij lijken ze groter.

En daarom moest ik dit blog schrijven, om de lange termijn weer voor ogen te hebben en de golfbewegingen die daarin spelen.

Zakelijke crises overleven heb ik zeker niet allemaal aan mijzelf te danken

Redding is elke keer weer uit mijn netwerk gekomen wanneer ik om hulp riep.

Wat ook heeft geholpen, is dat ik ben blijven bewegen

Niet zozeer in wat ik doe, maar in hoe ik dat presenteer en in welke omgeving. Ik blijk mijn eigen flexibele schil te hebben, rond een hart van schrijven en technologie. Mooi toch?

En crises horen erbij. Burkeman citeert in hoofdstuk 14 (Krijg zin in de problemen) een Haïtiaans spreekwoord: ‘Voorbij de bergen, meer bergen.’

Dat betekent niet dat het allemaal makkelijk is. Daarom als troost Patty Lupone in de serie Pose met ‘I’m still here’.

Ander gastblog van Karina Meerman:

Verdienen omdat je het waard bent

Meer lezen?

👉 Mijn wekelijkse MotivatieMails moedigen je aan vanaf de zijlijn. Geen funnel. Gewoon nuttig leesvoer.